Kto nie czytał Jakuba Małeckiego - serdecznie polecam. Przyznam, że na papierze przeczytałam tylko "Dygot", reszty słucham w Audiotece i jestem zachwycona. "Horyzontu" wysłuchałam dwukrotnie, kiedyś raz i parę dni temu znów. Jednym z lektorów jest tu Organek, co dopełnia uczty (choć na pierwszym miejscu w moim sercu rozgościł się Maciej Stuhr i nigdzie się stamtąd nie wybiera).

"Horyzont" nie jest jedyną jego książką, której wysłuchałam dwukrotnie, a już z "Saturninem", to pojechałam ekstremalnie, bo jakoś za dwa dni po zakończeniu zaczęłam odtwarzać całość ponownie. Wydawało mi się bowiem, że nie dość uważnie słuchałam za pierwszym razem - coś mi się nie zgadzało, nie domykało... i miałam rację!

W dodatku jest to też bardzo sympatyczny i fajny człowiek, a dowody dostępne są na YT w postaci nagrań wywiadów i spotkań autorskich. I pomyśleć, że pracował kiedyś w banku, gdzie nie umiał się odnaleźć i wciąż marzył tylko o tym, żeby siedzieć cały rok w domu i pisać książkę. No i proszę!

I uwaga - jest dwóch pisarzy Małeckich, ale tu mowa o Jakubie; tego drugiego nie znam.

Kiedyś dawno temu przepowiedziałam nagrodę Nobla dla Olgi Tokarczuk; wtedy niewielu ją znało (a jeszcze mniej czytało) i patrzyły na mnie koleżanki, jak na głupka, kiedy to mówiłam. Opowiadam o tym do upadłego i pewnie wszyscy już to słyszeli, ale uważam że to mój w pełni uzasadniony powód do dumy.

No i żeby nie było - Jakub Małecki nie pisze tak samo jak Olga Tokarczuk, ale tak samo cudownie mi się to czyta. W swoich powieściach tworzy odrębne światy i przedziera się przez różne epoki, ale są pewne subtelne motywy, pewne osoby, nazwiska i zdarzenia, które przemykają dyskretnie przez te światy i pojawiają się ponownie w różnych powieściach. Dlatego trzeba czytać/słuchać uważnie, żeby to zauważyć. A moje książkosłuchanie nie zawsze jest dość uważne, bo zwykle towarzyszy innym czynnościom - a to pracy w ogrodzie, a to dzierganiu czy wytwarzaniu żarcia przy kuchennym blacie. No i czasem myśl ucieka.

Trzeba przyznać, że ten sezon jest dobry dla lilaków. Mamy trzy okazałe tubylcze kępy, które zasłużyły na to, by je tu dziś pokazać światu.

Kępa pierwsza - przystudzienna.

Kępa druga - za pergolą z różami pnącymi, w dolnej granicy działki.

Kępa trzecia - przydomowa.

No i jeszcze dwa odmianowe, które rosną w kurzym wybiegu - ten biały to Mme Lemoine, a drugi, ciemny o wielkich kwiatach nazywa się po rusku, więc muszę mu nadać jakieś nowe imię.

To nie koniec, bo jest jeszcze kilka, ale zostały one w tym roku poprzesadzane, więc zbytnio się kwieciem nie popisały. No, ale nie takie mają teraz zadanie.

Wszystkie są na razie wciąż w niepełnym rozkwicie, a że jest dość chłodno, to będą pewnie kwitły jeszcze długo. Pachną przecudownie!

I jeszcze, w nawiązaniu do poprzedniej notki - oto jak wygląda dlugaśny zagon z pomidorami i cukiniami, wyściółkowany świeżymi pokrzywami.

To jest ten czas, że chwasty rosną jak ocipiałe; wyrywam i wyrywam i końca nie widać. Trzeba to robić codziennie, bo inaczej wyrośnie dżungla chwastów. Mowa tu o kilkudziesięciu rabatach, które są nawożone, a więc zielsko ma dobre warunki i z  nich korzysta. Niektóre z tych chwaścików nawet lubię i jeśli nie kolidują mi z roślinami że tak powiem, wiodącymi, to daję im spokój. No ale wrastają też w róże, w chryzantemy - no przecież na to nie mogę pozwolić. Więc wyrywam, produkując nieprawdopodobne ilości biomasy, którą zasilamy nasze trzy kompostowniki. Nie wspomnę już, jak wygląda o tej porze lawendowe poletko - no, ale ono to już musi poczekać na Młodą, która jest wysokiej klasy specjalistką od odchwaszczania lawendy.

A oto przykładowe chwasty, które są u nas hołubione i uważnie omijane przez operatora kosiarki - miesięcznica i jaskółcze ziele.

 

Wczoraj wreszcie wysadziłam do gruntu pomidory, a dziś w maliniaku pozyskiwałam młode pędy pokrzyw (pięć ciasno nabitych zielskiem skrzynek!), którymi grubo wyściółkowałam zagon z pomidorami i cukiniami. Każdy pomidorek został wcześniej posadzony w dołku, na którego dno wcisnęłam zwinięty kłąb pokrzyw. Tak samo zrobię, jak będę wysadzać do gruntu ogórki, ale z tym to chyba poczekam jeszcze z tydzień.

Ładnie powschodziły wysiane jednoroczne - czerwone słoneczniczki, nasturcje, nagietki i cynie; same wysiały się astry. Zgubiłam natomiast nasiona aksamitek i w tym roku po raz pierwszy nie wysiałam tych aksamitek z nasion po moim ojcu, które miałam tu ZAWSZE. Rok temu rosły szerokim szpalerem przy borówkach i przecież musiałam jak co roku zebrać nasiona... no musiałam. A może nie? Ale jeśli tak, to co ja z nimi zrobiłam? Nima. Trochę mi przykro, no ale cóż.

Ten ogród jest za duży, a zważywszy że w tym roku jeszcze powiększony, to wygląda trochę, jakbyśmy postradali rozum. Ciekawe jak długo jeszcze będziemy w stanie to ogarniać. Powiedziałam dziś do Starego, że mam ogromną prośbę - gdybym jeszcze kiedyś miała pomysł, żeby kupić jakiekolwiek kolejne rośliny do ogrodu, to żeby wziął młotek i zdzielił mnie nim w łeb. 

Po czym za chwilę poszłam i zapytałam, czy się domyśla, że to oczywiście nie dotyczy róż! 

 

I rozmawiałam dziś z zupełnie obcym człowiekiem o tym, że od pięciu lat praktykuję jogę i że chyba dzięki temu mogę powiedzieć, że byłam znacznie starsza pięć lat temu, niż jestem teraz.

O MNIE I MOIM MIEJSCU

Przez trzydzieści lat byłam nauczycielką w słupskich szkołach, a od dwunastu mieszkam na wsi w bardzo starym domu z pięknym ogrodem, gdzie przekształcamy z mężem swoje otoczenie z szacunkiem dla tradycji, ale i z otwarciem na zdobycze współczesności.

Prowadzę na YT kanał „Myszkapolna – róże, kury i inne bzdury” ukazujący moje życie na wsi.

Już ponad trzy lata jestem w mojej wsi sołtyską.

Nigdy wcześniej nie mieszkałam na wsi. Wszystkiego, co dziś umiem, nauczyłam się z internetu, a czego nie doczytałam, to musiałam wypróbować na własnej skórze. 

No i Stary jest specjalistą. Dużo wie, mało mówi, ale czasami udaje mi się coś z niego wyciągnąć.

 

 

ZIMA - NA DRUTACH 

Pasjonuje mnie dziewiarstwo z włókien naturalnych, przerabianych z wykorzystaniem nowoczesnego sprzętu i przyborów dostępnych obecnie na rynku - jest to więc tradycja, ale w nowoczesnej wersji. Wciąż uczę się nowych rzeczy, ale i sama lubię się dzielić swoim doświadczeniem i umiejętnościami i tu chyba najważniejsza jest wymiana doświadczeń w grupach na mediach społecznościowych. W miarę możliwości biorę udział w spotkaniach integracyjnych i imprezach "branżowych" i nawet sama (z różnym skutkiem) próbuje je czasem organizować. 

Umiem wyszukać w sieci ciekawe autorskie projekty, a korzystam ze źródeł polsko-, rosyjsko- i angielskojęzycznych.

Dziergam dla siebie i bliskich, zrobiłam też trochę dzianin na zamówienie, ale to już chyba przeszłość, bo ręce tylko dwie, a doba taka krótka! Interesuje mnie specyfika i zastosowanie włóczek pochodzenia roślinnego i zwierzęcego i są to przeróżne surowce - wełna owiec, alpaka, merynos, kaszmir, jedwab, len, bawełna, bambus i inne (np. włókna z mleka, pokrzyw, papieru). Kluczowa jest właściwa pielęgnacja takich dzianin, aby potem nie zaprzepaścić efektów wielogodzinnej pracy.

Próbowałam też, z powodzeniem, farbować wełnę w domu.

Dziewiarskie zakupy robię w Polsce i za granicą, wykorzystując narzędzia internetowe. Tu gdzie mieszkam, w pasmanteriach naziemnych są dostępne głownie akryle, a ja akrylu nie używam. Poniżej kolejno: bawełna, alpaka, bambus, wełna, jedwab.

 

  

LATO - W OGRODZIE

Zajmujemy się reorganizacją i prowadzeniem dużego (i wciąż powiększanego) ogrodu naturalnego z kolekcjami roślinnymi, ogródkiem warzywnym i małym stadkiem kur zielononóżek kuropatwianych. Nasz ogród to stare i nowe nasadzenia - drzewa i krzewy ozdobne i owocowe (w tym stuletnie renety i olbrzymia robinia), liczne byliny. Nie mamy tu równiutkich trawników i rabat zakładanych na włókninie, ani żadnych elementów ze sztucznych tworzyw.

Najukochańsze moje kolekcje to prawie 200 róż w stu odmianach i ponad trzydzieści odmian chryzantem zimujących w gruncie. Prowadzę też małe poletka samodzielnie rozmnażanych ziół - lawenda, oregano, wiesiołek, dziewanna, dziurawiec, kocimiętka, mikołajki i jeżówki. Pasjonuję się też uprawą pomidorów w ciekawych barwach i kształtach, a przede wszystkim o rewelacyjnych walorach smakowych. 

Nastawiam zioła, owoce i kwiaty na octy naturalne (np. lawendowy, jabłkowy, śliwkowy, wrotyczowy, pomidorowy) i roślinne maceraty olejowe do celów kosmetycznych i kulinarnych. Robię też różne dekoracje roślinne z tego wszystkiego, co rośnie dookoła - z traw lub cienkich gałązek brzozy łatwo zrobić stelaż i na nim wyplatać wianki, które potem cały rok cieszą oko. Pora lawendowych żniw, to kilka dni wytężonej pracy, kiedy to kilka godzin dziennie zajmuje mi ścinanie pędów z kwiatostanami, segregowanie ich, układanie bukiecików i suszenie materiału do woreczków zapachowych.

Przygotowuję też susze roślinne na herbaty ziołowe i jako dodatek do zielonej herbaty, którą pijemy od lat. Te skarby to na przykład nagietek, róża, rumianek, mięta, melisa, chaber bławatek, dziurawiec, lawenda, bluszczyk kurdybanek, oregano i krwawnik.