Rodzynki wydłubane z życia

Jestem maniaczką dzikich jabłonek, zwłaszcza w tym roku, kiedy to moje własne odmówiły posłuszeństwa. Kwitły przepięknie, ale prawie wszystkie kwiaty przemarzły i oto nie mogłam jesienią napychać się moim wynalezionym rok temu deserem - utarta złota reneta plus mascarpone. Sklepowe jabłka nie smakują mi w ogóle, bo to sam cukier i żadnego aromatu, a więc można powiedzieć, że mam cienki rok. Co prawda zaowocowały mi dwie małe jabłonki odmiany Ligol, ale one też są dla mnie słabo jadalne, bo za słodkie.

 Więc rozglądam się wokół i jak gdzieś dopadnę dzikiej jabłonki, to sprawdzam. Nie wszystkie one mają owoce nadające się do jedzenia, ale czasem można trafić na prawdziwy skarb i jeden z nich znajduje się na trasie moich spacerów z psami. Jabłka są żółte, bez rumieńca, odpowiednio słodkie i odpowiednio kwaśne, z przecudnym aromatem. Przynoszę od paru dni po kilka, ile tam zmieszczę do kieszeni, jeśli akurat mam kieszenie. Zbieram, bo kopytkowe oczywiście zaraz by mi je powyżerały, więc trzeba zachować czujność zbieraczą. Wcześniej już kilka jabłonek zweryfikowałam negatywnie, ale dziś wybrałam się na żniwa, a nie było na co czekać, skoro już same spadają. I była to premedytacja, bo z pełną świadomością wzięłam z domu foliówkę, a po drodze wyposażyłam się w drąg z rozwalonego ogrodzenia i oto jestem po żniwach.