Rodzynki wydłubane z życia

Dziś bohaterem notki będzie Buruś, który mieszka z nami od 14 sierpnia 2014, a przybył do naszego domu ze słupskiego schroniska jako niespełna roczny podrostek.

Burek jest już więc seniorem, ale w stabilnej dobrej formie, mimo stwierdzonej kilka lat temu niedoczynności tarczycy. Dostał tabletki do stałego przyjmowania, a co kilka miesięcy ma kontrolne badania krwi. Jakiś czas temu pojawił się jednak nowy problem - zauważyłam na rogówce oczka coś jakby malutkie zmatowienie/zadrapanie, zapytaliśmy więc naszego weta, co to może być. Dostaliśmy tylko odpowiedź, że to mechaniczne uszkodzenie i że samo zniknie. 

No ale nie znikało, a nawet, moim zdaniem, nieco się powiększyło, pojechaliśmy więc na konsultację do innej lecznicy. I tam pan doktor zrobił badanie po zakropieniu oczka kolorowymi preparatami - najpierw pomarańczowożółtym, a potem bezbarwnym, który w oku zrobił się jadowicie zielony.

Pozwoliło to zobaczyć, co tam w środku, no i okazało się, że w środku są dwie zmiany, takie jakby matowe białe kuleczki. które, jak powiedział pan doktor, powstały jako następstwo urazu mechanicznego, a co najważniejsze, są do wyleczenia. Dostaliśmy od razu dwa preparaty do oczka, do podawania trzy razy dziennie, a także propozycję sporządzenia leku z własnej burkowej krwi, który według słów pana doktora, ma świetne działanie w takich przypadkach.

Po tygodniu dołączyliśmy więc do tej terapii jeszcze odwirowane osocze, które siedzi w lodówce w buteleczce z kroplomierzem i podawane jest dwa razy dziennie.

Mam nadzieję, że to wszystko pomoże biedakowi, bo obecnie czuję się, jakbym znów miała małe dziecko - Burek wymaga pilnowania leków ogółem SIEDEM razy dziennie! Dwukrotnie tabletki na tarczycę, trzykrotnie krople apteczne, a pomiędzy nimi dwukrotnie krople z psiakrwi. Dodam jeszcze, że pacjent przyjmuje te ceremonie cierpliwie i z właściwym sobie anielskim spokojem. Bo to jest święty pies.