Rodzynki wydłubane z życia

Niedziela rano, a w całym domu już pachnie chleb, który właśnie się studzi w otwartym piekarniku na kratce. Piekę go raz w tygodniu, czasem w piątek lub sobotę, ale jak widać - nie zawsze. Jest to chleb stuprocentowo żytni i na żytnim zakwasie, który dostałam dawno temu od koleżanki. 

Ten zakwas bardzo dobrze mi się sprawdza i polubiłam ten swój chleb, a zwłaszcza uwielbiam dzień pierwszy, tak jak dziś, kiedy to na śniadanie będę się obżerać chrupiącymi piętkami. Chleb, jak wiadomo, ma SZEŚĆ piętek - cztery długie i dwie krótkie, więc na początek zjadam te krótkie, a potem idę dalej, w miarę posiadanych zasobów łakomstwa. Chrupanie takich piętek doprowadza mnie do zawrotów głowy z zachwytu. 

Pozostały chleb kroję na kromki i zamrażam, a potem korzystam z nich sukcesywnie w ciągu tygodnia, jeśli mam zaplanowane śniadanie z chlebem, co nie zdarza się codziennie. Wtedy, przy pierwszym wkroczeniu do kuchni i krzątaniu się wokół kawowego ekspresu, wyjmuję sobie taką kromkę lub dwie, kładę na kratce w wyłączonym piekarniku i wystarczy kilkanaście minut, a już się nadają do jedzenia. Ja śniadania jadam ok. dziesiątej lub nawet jedenastej, więc tym bardziej - zawsze taki chlebek zdąży mi się rozmrozić.

Mój zakwas mieszka w słoiku w lodówce i dokarmiam go mąką żytnią 700, a jak już robię ciasto do pieczenia, to wlewam do miski ten zakwas i dodaję tylko mąkę żytnią 2000, wodę, sól i oliwę. Fajnie, że teraz żytnie mąki można bez trudu kupić w popularnych marketach i nie trzeba wdrażać specjalnych poszukiwań. Znajdźcie mi w sklepie chleb o takim składzie i to jeszcze z chrupiącymi piętkami!

Kilka dni temu wróciłam z małej wyprawy na południe Polski i powoli wchodzę w tryb jesienny, który polega między innymi na tym, że kupiłam siedem nowych róż z gołym korzeniem i czekam na dostawę.

Wyprawa, to tym razem był Tarnów, gdzie wreszcie zobaczyłam nowe mieszkanie Młodego z Narzeczoną, a potem pojechałam do Miasteczka, gdzie na kilka dni zatrzymałam się u przyjaciółki z dzieciństwa. Odwiedziłam grób rodziców, a także udało się wreszcie spotkać z rodzinką w Kielcach, co mnie bardzo cieszy, bo wiele razy bywałam blisko, ale jednak jakoś się nie udawało. Wszędzie było bardzo miło, gościnnie i serdecznie, ale stwierdzam, że pięć dni poza domem, to jest dla mnie absolutne maksimum.

A po moim powrocie zaliczyliśmy istny maraton (fizycznie i emocjonalnie) a wiązał się on z tym, że przygotowujemy się do adopcji trzeciego psa ze schroniska i zadecydowaliśmy, że będzie to suka i to duża. Proces przygotowawczy wymagał nasilonego zagęszczenia spacerów zapoznawczych, w stopniowo poszerzającym się składzie, bo przecież nie chodzi tylko o danie domu obcemu psu, ale i o możliwie łagodne wprowadzenie tej trudnej zmiany w życie NASZYCH psów.

Od pewnego czasu kiełkuje nam w głowach pomysł dawania domu kolejnym starym psom, żeby nie musiały umierać na betonie w schroniskowych boksach. Kiedy już postanowiłam zwolnić się z pracy (co nastąpiło z końcem sierpnia), wiedziałam, że teraz to będzie dobry moment. Najpierw chcieliśmy wziąć do domu Iskierkę, starą i bardzo chorą nowotworowo sunię, która trafiła do schroniska z nieprawdopodobnie koszmarnych warunków i śmiało można powiedzieć, że przeżywa tam teraz sanatorium swojego życia (a raczej hospicjum, bo jest na terapii paliatywnej). Nie dawano jej czasu więcej niż do końca sierpnia, a tymczasem ona dumnie kroczy przez październik i jest naprawdę w dobrym stanie oraz bije rekordy spacerów z wolontariuszami. Odmówiono nam jednak, argumentując, że Iskierka nie znosi towarzystwa innych psów i reaguje agresywnie, więc nie może iść do domu, gdzie już są psy. 

Postanowiliśmy więc poczekać i wtedy, 12 września poznałam pretendentkę i z każdym spotkaniem tylko się utwierdzałam w przekonaniu, że to właśnie ONA.

Dalsze szczegóły nastąpią, tymczasem zostawiam tu tylko harmonogram naszych spacerów zapoznawczych, gdzie M i R to my ze Starym, a B i G to nasze psy. 

A przeprowadzka planowana jest na piątek.