Rodzynki wydłubane z życia

Wygraliśmy wybory!

My.

Nasi.

Po ośmiu latach tego całego syfu zacznie się teraz sprzątanie, które, nie mam wątpliwości, też będzie syfiaste. No ale... Wreszcie może nie trzeba będzie się tak wstydzić i tak wkurwiać. Wreszcie nikt mnie nie będzie wyzywał od świń, zdrajców i innych takich. Może nawet dożyję do końca tych porządków? A jeśli jest taka szansa, to naprawdę - chce się żyć.

To tyle poezji. A co do prozy, to na koniec listopada mam umówiony termin zabiegu operacyjnego, bo chociaż proponowano kwiecień, to doktor zstąpił jak anioł do dyżurki i zarządził inaczej. Moja legitymacja do aktu terrorystycznego się nie nadała, bo nie mieli mnie jak wcisnąć, tak więc wiadomo - przepisy przepisami, a życie sobie. Szczerze mówiąc nie wiem, jak ja dociągnę do tego terminu z takim pełnym kolanem - bo po dwóch dniach od punkcji, ono znów jest pełne. Pewnie trzeba będzie jeszcze z doskoku odwiedzać doktora i upuszczać nadmiar, zanim doczekam się tego zabiegu.

W domowym świecie czworołapów postępuje dochodzenie do równowagi międzygatunkowej. Lusia już dniami i nocami sypia na sofce w łazience, a Gucio nie przeżywa, tylko zagląda tam od czasu do czasu i wylizuje jej uszy i pychola. Wejście na górę jest cały czas otwarte, a tam z kolei, na kocyku na biurku Starego sypia Tofik. Gucio może na górę swobodnie wchodzić, ale zbyt wyrywny nie jest, a jego zachowanie wyraźnie wskazuje na to, że w pysk od Tofika na pewno już zarobił.

Burkowi zdiagnozowano niedoczynność tarczycy, dostaje więc swoje własne prawdziwe tabletki i oczekujemy, że może będzie po nich trochę weselszy, czy choćby mniej smutny. Już czasem znowu przychodzi rano do łóżka, jeśli zdarzy się nam poleżeć dłużej i wtedy jest tak.