Rodzynki wydłubane z życia

Mamy to! (i w dodatku razy trzy)

1. Mamy wymalowaną kuchnię, co pozwala stwierdzić, że zakończone zostało oddzielenie części mieszkalnej naszego domu, od części przeznaczonej do wyburzenia. Kuchnia jest nowiutka, czyściutka, jutro będę się w niej na nowo urządzać, a w dodatku Stary robi nowe półki na kubki i herbaty, które zastąpią stare, zrobione niegdyś z nadstawki od jakiegoś tubylczego kredensu znalezionego w szopie.

2. Drgnęło w kulturze i znienacka dostałam do biblioteki internet, dwa nowiutkie (powyborcze) laptopy dla czytelników oraz kserokopiarkę z opcją drukowania. Olaboga, mało nie padłam trupem z wrażenia.

3. Stoję na głowie! Dosłownie - wchodzę do stania na głowie na środku maty, bez żadnego podparcia i tak sobie stoję. Zrobiłam to raz w domu, pięć miesięcy temu, a potem był długi cyrk z tym kolanem. Teraz, po długiej przerwie zrobiłam to na zajęciach w czwartek, tak po prostu jakoś, że sama nie wiem, jak. Słuchałam, co mówi Andrzej i robiłam dokładnie to i poszło. Stałam na tej głowie, oddychałam i myślałam z przerażeniem "jak ja teraz do cholery z tego wyjdę, bo przecież dotychczas ze stania na głowie (oczywiście z podparciem na ścianie) wychodziłam zawsze na prawą nogę, a teraz... to kolano". No ale wyszłam na lewą. Następnego dnia, pod koniec pracy cały czas myślałam, że jak wrócę do domu, to powtórzę to, żeby sprawdzić, czy naprawdę, czy znów się uda. Przyjechałam, przebrałam się i heja. I znów się udało. No to chyba umiem! 

Mam prawie 62 lata i nauczyłam się wchodzić bez podparcia do stania na głowie i podtrzymywać pozycję na kilka spokojnych oddechów.